آشنایی با سقف طاق ضربی
سقف طاق ضربی یکی از قدیمی‌ترین و سنتی‌ترین نوع سقف‌های رایج در ایران می‌باشد. در بعضی شهرستان‌های ایران مانند یزد طاق ضربی با خیز بلند در حدود نیم دایره روی دهانه‌های تا حدود ۶ متر هم اجرا می‌شود. در دهه‌های اخیر و به دلیل ضعف این نوع سقف در هنگام زلزله و ایمن نبودن آن، سیستم‌های جدید سقف مانند سقف تیرچه و بلوک جایگزین این نوع از سقف‌ها گشته‌اند. استفاده از طاق ضربی در ساختمان‌های بزرگ و چند طبقه مناسب نمی‌باشد.
مزایا
سهولت استفاده، پایین بودن هزینه ساخت و امکان تغییر بخش‌هایی از ساختمان بعد از استفاده از سقف طاق ضربی، از دلایل رواج این سقف بوده است.
معایب
یکپارچه نبودن، عدم انسجام کافی، خوردگی آهن در تماس با سیلیکات گچ، لرزش در اثر محرکات محیطی و ایجاد ظاهر نامناسب در سقف.
سنگینی بسیار زیاد، عدم صلبیت دیافراگم سقف و تخریب در هنگام زلزله به شکل آوار که برای ساکنین خطرناک است.
امکان رد شدن تأسیسات مثل لوله از روی سقف وجود ندارد، مگر اینکه ضخامت سقف افزایش یابد که این موضوع باعث سنگینی سقف می‌شود.
اجرای طاق ضربی
روی دهانه اتاق در فاصله‌های حدودا ۱ متر، تیر آهنی مناسب (که نمره آن با توجه به دهانه اتاق و بار وارده بوسیله محاسبه تعیین شده است) قرار می‌دهند. آنگاه بین آنها را به وسیله آجر فشاری و گچ و خاک پر می‌کنند.
نکاتی درباره اجرای طاق ضربی
آجر استفاده شده در طاق نباید کاملاً زنجاب شده باشد، بلکه باید در هنگام استفاده در آب زده شود و بلافاصله در محل مناسب نصب شود.
نباید از آجر جوش یا خام در طاق استفاده کرد چرا که احتمال فرو ریختن طاق وجود دارد.
پس از اتمام کار دوغابی از گچ روی طاق ریخته می‌شود تا کلیه منافذ آن بسته شود و به صورت جسمی توپر و یکپارچه درآید و انسجام آن افزایش یابد.
در فصل بارندگی باید از اجرای این طاق خوداری کرد، زیرا اگر قبل از اجرای پوشش‌های عایقی روی سقف باران بیاید گچ موجود در طاق فاسد شده و طاق فرو می‌ریزد.
خیز طاق ضربی باید در حدود ۳سانتی‌متر باشد اگر بیشتر از این مقدار باشد برای آن که زیر سقف باید صاف و مسطح باشد باید ملات زیادی استفاده کرد و در نتیجه طاق سنگین شده فرو می‌ریزد و اگر کمتر از این مقدار باشد مؤلفه‌های عمدی را خنثی نمی‌کند و احتمال ریزش وجود دارد.
برای آنکه تیر آهن‌ها از داخل معلوم نباشد روی آن را با کرباس و چسب می‌پوشانند.
مطابق آیین‌نامه ۲۸۰۰ ایران تیر آهن‌ها به وسیله میلگرد یا تسمه فولادی به صورت ضربدری به یکدیگر بسته می‌شوند، بصورتی که اولا طول مستطیل ضربدری شده بیش از ۱٫۵ برابر عرض آن نباشد و ثانیا مساحت تحت پوشش هر ضربدری از ۲۵متر مربع تجاوز ننماید.
